ఫుణ్యభూమి

యుగాలూ—భూమి

‘శ్రీమద్భాగవతం’ లో కృతయుగాదిగా జరిగిన పరిణామాలూ, అవతారాలూ వర్ణించబడ్డాయి.  

వేదాలు రచింపబడడం, మత్స్యావతారుడు వాటిని సోమకాసురుణ్ణించి రక్షించడం—ఇది జరిగింది కృతయుగం చివరి కొన్నివేల సంవత్సరాల్లో. యెందుకంటే, అప్పటికి ‘శ్రీ మహావిష్ణువు’ ‘స్థితికారుడు’ గా స్థాపించబడ్డాడు.  

అప్పటికి, భూమి లేదు—అంటే, ఉత్తరఖండం, దక్షిణఖండం మాత్రమే, పూర్తిగా మంచుతో కప్పబడివుండేవి. అక్కడక్కడా దక్షిణఖండంలో మనుషులుండేవారు. ఉత్తరఖండంలో మనుషులు లేరు.  

తరవాత, కృత యుగం లోనే, కూర్మావతారం కూడా జరిగింది. (అప్పటికి మానవ స్త్రీలు కూడా ‘గుడ్లు’ పెట్టేవారు—దేవతలవంటివాళ్ళ సంగతి తెలియదు. ఉదా:- అనూరుడూ, గరుత్మంతుడూ—వీళ్ళు పుట్టాక దేవతల సేవకి వెళ్ళిపోయారు!)  

తరవాత, వరాహావతారం అవసరం వచ్చి, తన కోరలమీద భూమిని (దక్షిణ ఖండాన్ని) తేల్చి, జరిపుకుంటూపోవడం తో ఆ ఖండం దక్షిణ అమెరికా, ఆఫ్రికా, ఇండియా, ఆస్ట్రేలియా మొదలైన ఖండాలుగా విడిపోయి, ‘ఉత్తరఖండాన్ని’ కలిసి (ఢీకొని) నేటి అఖండ ప్రపంచం, మధ్యలో సముద్రాలతో యేర్పడింది. (ఇప్పటి భూకంపాలకీ, అగ్నిపర్వతాలకీ, సునామీలకీ ఇదేకారణం!)  

అలా ఢీకొన్న రెండు భూభాగాల వల్లనే, ‘ఆండీస్’, ‘ఆల్ప్స్’, ‘హిమాలయాలు’ లాంటి మహాపర్వతాలు యేర్పడ్డాయి.  

ఇక ‘భరత ఖండానికి’ వస్తే, ఆగస్త్య మహర్షి పూనుకొనేవరకూ హిమాలయ పర్వతాలూ, వింధ్య పర్వతాలూ, తూర్పు-పడమర కనుమలూ పెరుగుతూనేవున్నాయి. 

హిమాలయాలకీ, వింధ్యకీ మధ్యలో సముద్రం యెక్కువగా వుండి పోవడంతో, అగస్త్యుడు ఆ సముద్రాన్ని ‘అవుపోసన’ పట్టి, తన కమండలంలో నిక్షిప్తం చేసి, వింధ్యపర్వతాలని దాటుతూ, తన కాలి బొటనవేలితో వింధ్యుడి నెత్తిమీద నొక్కి, ‘నేను మళ్ళి నీ నెత్తిమీదకి వచ్చేదాకా నీ పెరుగుదల ఆగిపోవుగాక!’ అని దక్షిణానికి వచ్చేశాడు.  

అలా ‘భరతఖండం’ మధ్యలో సముద్రాలు లేకుండా, ఒకటిగా నిలిచింది.  

తరవాత సంగతి మరోసారి.