మా మూడో హనీమూన్ అనే..... -5

మొన్నటి మా యాత్ర

విజయవాడ దాటాక, టిఫిన్లూ, పెరుగన్నాలూ లాగించాక, నిద్రకి పడ్డాం. నాకు సాధారణంగా కారు/రైలు/బస్సుల్లో నిద్ర రాదు. అలాంటిది ఆ రోజెందుకో, భలే నిద్ర పట్టేసింది. 

మర్నాడు ప్రొదున్న, ఆడవాళ్లిద్దరూ బ్రష్ చేసేసి, ఆరింటికే ఒకసారి కాఫీ వస్తే తాగేశారు. తరవాతెప్పుడో నిద్రలేచిన మాకు 10-30 దాకా కాఫీ రాలేదు....టీ వాడు మాత్రం నిమిషానికోసారి.....తాగుతారా? ఛస్తారా? అన్నట్టు మా చుట్టే తిరిగాడు. 

అప్పటికి మహారాష్ట్రలోనో యెక్కడో తేలాం. 

నాష్తా అంటూ "వెజ్ కట్లెట్; సమోసా; బ్రెడ్ పకోడా" అని అరుస్తూ ఒకడు తిరిగాడు అంతసేపూ. ఈటార్సీ దాటామనుకొంటా. 

అప్పుడొకడు వచ్చాడు--"రోటీ భాజీ" అంటూ. నాలుగు ప్లేట్లు 80 రూపాయలకో యెంతకో 

కొనుక్కొని, అందరూ తినేశాం. (ఐ ఆర్ సీ టీ సీ వాళ్లు టిక్కెట్లలో మోసం చేస్తున్నారు--చర్య తీసుకోండి అంటే, వాళ్లని కేటరింగు నించి కూడా తప్పించి, మమతాదీ ఫేవరెట్లకి 'ప్రైవేటు ' కేటరింగ్ కి ఇచ్చేశారు--అదీ మన దౌర్భాగ్యం!)

ఇంకో గంటలో, "లంచ్?" అంటూ ఒకళ్లిద్దరు తిరగడం మొదలెట్టారు. టైము ఇంకా 12 కూడా కాలేదేమో. "లంచ్ లో యేమిస్తావు?" అనడిగాను (కానీ యెప్పుడిస్తావు అనడగలేదు!) "చపాతీ, సబ్జీ--యా చావల్, దాల్" అన్నాడు. సరే అనుకొని, రెండు చపాతీ సబ్జీ చెప్పాను. ఐదు నిమిషాల్లోనే హాజరు! 

ఆడాళ్లనిద్దరినీ తినెయ్యమన్నాను--వాళ్లు ఆకలికి తట్టుకోలేరుకదా అని. ఓ పావు గంట తరవాత కూడా, "లంచ్?" వాళ్లు తిరుగుతున్నారు! సరేలే, ఇంకేమీ దొరకదేమో అని, రెండు చావల్, దాల్ కి ఆర్డరు ఇచ్చాను. అప్పుడుకూడా, యెప్పుడిస్తావు అని అడగలేదు. 

మళ్లీ పది నిమిషాల్లోనే ప్రత్యక్షం! మా బావగారు పాపం, టేబ్లెట్లు వేసుకోవాలంటే తినక తప్పదని, తినేశారు--ఇంతకీ అది మన "పోపన్నం!" దాల్ పేరుతో ఓ నీళ్ల ద్రావకం, ఓ చిన్న వూరగాయ పౌచ్ ఇచ్చాడు! వాటికి రెండింటికీ 80 రూపాయలు! (నేను తిననే లేదు!)

మధ్యాహ్నం రెండు గంటలకి మళ్లీ మా వాళ్లు ముగ్గురూ కాస్త పెరుగన్నం తిన్నారు. (అప్పటికి ఇంకా 'బస్తాల ' అవసరం రాలేదు.)

నేను మళ్లీ నిద్రకి పడ్డాను.నాలుగింటికి మెలుకువ వచ్చింది. ఓ సిగరెట్టుకాల్చుకొద్దామని టాయిలెట్ కి వెళ్లాను. పని అయిపోయాక బయటికి వద్దును కదా........ఓ పోలీసు......@"యేం చేసి వచ్చారు?" అంటూ!  

..........ఇంకా తరువాయి.