మా కొత్త కాపురం

నేనూ, నా రాక్షసీ......

"పోదురూ బడాయి. అందరూ నిజమనుకోగలరు. ఈ వయసులో కొత్తకాపురం యేమీటీ?" అంటూ ముసిముసిగా బుగ్గలు నొక్కుకొంది నా రాక్షసి.

"మొన్ననే కదా మన మూడో హనీమూన్‌ గురించి వ్రాశాను. మరేం ఫర్వాలేదులే. అయినా నేను వ్రాస్తున్నది మన  'అప్పటి' కొత్త కాపురం గురించిలే". అన్నాను.

"అయినా ఆ శీర్షిక యేమిటీ" అంది కొరకొరా చూస్తూ. 'అదంతేలే' అని నీళ్లు నమిలేశాను. 

అప్పుడెప్పుడో శ్రీశ్రీ ఆరుద్ర గురించి చెప్పినట్టు, 'రాక్షసి' అంటే మా ఆవిడ ఒప్పుకోదు, నా భార్యా 'మణి' అంటే నేనొప్పుకోను. ఈ తగాదా యెవరు తీర్చేను!

1975 నుంచీ నిత్యనూతనంగా (అంటే యెప్పటికప్పుడు పరగడుపే) సా......గుతున్న మా కొత్తకాపురం సంగతులే వ్రాస్తున్నవి.

విజయవాడలో తను కాపురానికి వచ్చేసరికి, అవడానికి మా అన్నయ్యా, వదినా తో కలిసే అయినా, వాళ్లు యెక్కువగా వుండేవారు కారు. దాంతో మా 'ప్రత్యేక' కాపురం "గువ్వా గూడెక్కె, రాజూ మేడెక్కె".

ఉదయం యేదో టిఫిన్‌ చేసి, వేడివేడి బెడ్ కాఫీతో నిద్రలేపితే, టిఫిన్‌ తిన్నాక, మరోసారి కాఫీ త్రాగి, 7.45 కల్లా బ్యాంకుకి బయల్దేరి, 8.00 కి నా సీట్లో వుండేవాడిని. మళ్లీ లంచి కి 12.30 కి బయలుదేరి, ఇంట్లో భోజనం చేసి, కాసేపు విశ్రాంతి. మళ్లీ 3.00 కి బ్రాంచి. (అది షిఫ్ట్ బ్రాంచి. సాయంత్రం 5.30 వరకూ వుండేది.)

అప్పట్లో గ్యాస్ కొత్త. మా యింట్లో "నూతన్‌" స్టవ్వే. నేను లంచికి ఇంటికి చేరేసరికి, వేడివేడిగా అన్నం, పప్పూ, కూరా, చారూ వడ్డించేది. అందుకోసం నిమిషాలతో సహా ప్లాను వేసుకొనేదనుకుంటా. కంచం లో వడ్డిస్తూ, "ఐదువేళ్లూ దోపెయ్యకండి. వేడి" అంటూ వార్నింగూ. ప్రక్కనే టేబులు ఫ్యాన్‌ తిరుగుతున్నా, నెమ్మదిగా వూదుకుంటూ నేను పప్పు కలుపుకొని తినేసరికి, తను మజ్జిగలోకి వచ్చేసేది! తనకి అంత వేడి కావాలి మరి! 

తరవాత గ్యాసూ, కుక్కరూ వచ్చిన తరవాతకూడా, అన్నీ కుక్కర్లోనే పెట్టేసి, వేడి వేడిగా వడ్డించవలసిందే.

నేను సరదాగా యెలాగైనా తన భోజనం ఆలస్యం అవ్వాలని ప్లాన్లు. 

నేనసలే మితభాషిని. "అన్నం పెట్టు" అనడానికి 'అన్నమెట్టు' ని షార్ట్ కట్ లో ".....మెట్టు" అనీ, "నెయ్యి వెయ్యి" అనడానికి 'నెయ్యెయ్యి'  ని "...యెయ్యి" అనీ, "నూనె వెయ్యి" అనడానికి ".......నెయ్యి" అనీ, "కూర వెయ్యి" అనడానికి ".....రెయ్యి" అనీ, "చారొయ్యి" అనడానికి ".....రొయ్యి" అనీ, "పచ్చడెయ్యి" అనడానికి "....డెయ్యి" అనీ, "పులుసొయ్యి" అనడానికి ".....సొయ్యి" అనీ, "మజ్జిగ పొయ్యి" అనడానికి "....గొయ్యి" అనీ, "పెరెగెయ్యి" అనడనికి "......గెయ్యి" అనీ........ఇలా ఒకదానికీ మరోదానికీ చిన్న తేడాలతో కన్‌ఫ్యూజ్ చేసేవాడిని. 

మొదట్లో తాను కూడా ఎంజాయ్ చేస్తూవుండేది గానీ, రాను రానూ నా కుట్రని కనిపెట్టేసింది. నా వొకాబులరీలో ఎక్స్ పర్ట్  అయిపోయి, తన భోజనం మాత్రం ఒక్కనిమిషం ఆలస్యం కాకుండా చూసుకొంటూనే, నాకు వడ్డించేది. 

ఇలాక్కాదు అని, 'నెయ్యి' అని, తను నూనె వడ్డించగానే, "అదేమిటి? నేను నెయ్యి అంటే నువ్వు నూనె వేస్తావేమిటీ" అని క్రాస్ ఎక్జామినేషన్‌ మొదలెట్టేవాణ్ని. దానికి సమాధానం చెప్పేసరికి కొంత కాల నష్టం. దాంతో, "ఇంక నేను చెప్పను బాబూ" అనేది. చెప్పకపోతే, నేను తినడం మానేస్తాను అని నా మారాం. కొన్నాళ్లు కొనసాగింపు. 

ఇంకొన్నాళ్లకి "మీరు తినకపోతే మానెయ్యండి బాబూ, నా అన్నం చల్లారిపోతుంది" అనేదాకా వచ్చించి. నేను తక్కువ తిన్నానా. "చెప్పేవరకూ నిన్నూ తిననివ్వను" అని తన చేయి పట్టేసుకునేవాణ్ని. ఇంక తప్పక నేను ప్రశ్న వెయ్యకముందే తను వ్యాఖ్యానం చెప్పేసి, తను తినెయ్యడం మొదలెట్టింది! ఇంక ఆఖరి అస్త్రం కూడా అయిపోవడంతో నేను పని కానిచ్చేసేవాడిని. 

కానీ, ఓ వార్నింగ్ మాత్రం అప్పుడే ఇచ్చేసింది. "మీరేం వేషాలు వేసినా మనిద్దరం వున్నప్పుడే. మూడో మనిషి ముందు.......జాగ్రత్త!" అని.

తరవాత మాపిల్లలు పుట్టాక కూడా, ఇప్పటికీ అదే మా మధ్య లక్ష్మణ రేఖ. యెవరిముందయినా సరదాలూ, వేళాకోళాలూ బంద్. ఇంకేం చేస్తాము? యేకొన్ని నిమిషాలో తప్ప, యెప్పుడూ యమ సీరియస్.

ఇప్పుడిప్పుడు, తన పని కొంత తగ్గించుకొనేందుకు పప్పూ కూరా వగైరాలు కొంచెం ముందు వండేసి, అన్నం మాత్రం కుక్కర్లో కరెక్టుగా తినడానికి 20 నిమిషాల ముందు మాత్రమే పడేస్తుంది. 

నేనూ ఓ ట్రిక్ నేర్చుకోక తప్పలేదు. పప్పూ అవీ వేడిగానే వున్నా, వేళ్లు కాలేంత కాకపోవడంతో, అన్నం వడ్డించగానే దానిమీద పప్పు పరిచేసి, చల్లబరిచేసుకుంటాను. 

అలా మా అన్యోన్య భోజనాలు కానిస్తున్నాము.

..................మరి కొంత మరోసారి.